Wat is de Mens?

door T. Austin-Sparks

Hoofdstuk 4 - Wat is Heiligmaking?

Al kunnen wij hier niet uitvoerig op dit onderwerp ingaan, wij weten wel zeker, dat er veel verwarring zou verdwijnen, die door verkeerde opvattingen is ontstaan, wanneer de heiligmaking zou worden gezien in verband met het verschil tussen ziel en geest. Want dit is eigenlijk de kern van de zaak. Omdat de heiligmaking volgt op de wedergeboorte en de wedergeboorte het begin van de heiligmaking is, moet men de heiligmaking in hetzelfde licht zien als die nieuwe geboorte. Wij hebben gezegd dat bij de wedergeboorte niet de ziel, maar de geest van boven geboren of wederom geboren wordt. De ziel blijft tot het einde toe geneigd tot het kwade. Dit feit legt de grondslag voor het hele leerstuk van de heiligmaking. Het Nieuwe Testament is immers één en al aansporing tot geestelijke vooruitgang door geestelijke overwinning. Er is altijd een vijand van heiligheid in onze eigen natuur en heiligheid is niet iets statisch, maar iets wat zich moet ontwikkelen. Alle beproeving, alle moeilijkheden, al het lijden verliezen hun betekenis, als wij niet zouden kunnen falen. Geestelijke groei ging altijd samen en zal ook altijd samengaan met strijd. Er is slechts Eén geweest in wiens natuur geen kwaad en geen zonde aanwezig was. Er bestaat veel verwarring over de heiligmaking, omdat men van bepaalde bijbelgedeelten uitgaat, die niet in de eerste plaats met heiligmaking te maken hebben.

Het probleem van Romeinen 7 en de eerste brief van Johannes, enz.

Daar zijn bv. Romeinen 7 en 1 Johannes. Wij kunnen de volledige tekst niet opnemen, maar zullen de belangrijkste gedeelten hier noemen:

‘Wij weten immers, dat de wet geestelijk is; ik echter ben vlees, verkocht onder de zonde. Want wat ik uitwerk, weet ik niet; want ik doe niet wat ik wens, maar waar ik een afkeer van heb, dat doe ik ... Want ik weet, dat in mij, dat wil zeggen in mijn vlees, geen goed woont. Immers, het wensen is wel bij mij aanwezig, maar het goede uitwerken, kan ik niet ... want naar de inwendige mens verlustig ik mij in de wet Gods, maar in mijn leden zie ik een andere wet, die strijd voert tegen de wet van mijn verstand en mij tot krijgsgevangene maakt van de wet der zonde, die in mijn leden is. Ik, ellendig mens! Wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods? (of: dit lichaam des doods). Gode zij dank door Jezus Christus, onze Heer! Derhalve ben ik zelf met mijn verstand dienstbaar aan de wet Gods, maar met mijn vlees aan de wet der zonde. Zo is er dan nu geen veroordeling voor hen, die in Christus Jezus zijn ..., opdat de eis der wet vervuld zou worden in ons, die niet naar het vlees wandelen, doch naar de Geest ... zij, die naar de Geest zijn, hebben de gezindheid van de Geest ... de gezindheid van de Geest is leven en vrede ... Gij daarentegen zijt niet in het vlees, maar in de Geest, althans, indien de Geest Gods in u woont ..., indien Christus in u is ..., de geest is leven vanwege de gerechtigheid ...; maar indien gij door de Geest de werkingen des lichaams doodt, zult gij leven’ (Rom. 7, 8).

‘Indien wij zeggen, dat wij geen zonde hebben, misleiden wij onszelf en de waarheid is in ons niet. Indien wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig, om ons de zonden te vergeven en ons te reinigen van alle ongerechtigheid. Indien wij zeggen, dat wij niet gezondigd hebben, maken wij Hem tot een leugenaar en zijn woord is in ons niet’. ‘Ieder die de zonde doet, doet ook de wetteloosheid, en de zonde is wetteloosheid ... Een ieder, die in Hem blijft, zondigt niet; een ieder, die zondigt, heeft Hem niet gezien en heeft Hem niet gekend ...; wie de zonde doet is uit de duivel, want de duivel zondigt van den beginne ... Een ieder, die uit God geboren is, doet geen zonde; want het zaad (Gods) blijft in hem en hij kan niet zondigen, want hij is uit God geboren’ (1 Joh. 1:8-10; 3:4,6,8,9).

Op het eerste gezicht zijn deze laatste verzen in flagrante tegenspraak met elkaar; maar het Woord van God kan zich niet tegenspreken, dus al deze uitspraken moeten waar zijn.

Maar laten wij er eerst weer op wijzen dat deze gedeelten uit de bijbel niet in de eerste plaats in verband staan met heiligmaking. Romeinen 7 werd geschreven met betrekking tot de rechtvaardigmaking en de bevrijding van de wet. 1Johannes werd geschreven met het oog op een waar en een vals christendom, de echte wedergeboorte en de bewering van sommige mensen dat ze christenen waren. Er komen twee uitdrukkingen in voor: ‘Wij weten’ en ‘Hij die zegt’. De eerste uitdrukking geeft een levende ervaring weer, de tweede een ongemotiveerde bewering. In de brief van Johannes is sprake van afval.

Maar zowel in Rom. 7 als in 1Joh gaat het over de wedergeboorte en de uitwerking daarvan in ons leven. Heiligmaking en wedergeboorte zijn gelijksoortig, het ene is de uitkomst van de andere. Daarom kunnen wij Rom. 7 niet lezen zonder Rom. 8 en wij kunnen 1Joh niet lezen zonder te letten op de belangrijkste woorden daarin, zoals ‘wandelen’, ‘blijven’, ‘doen’. Daar komen wij straks weer op terug.

Waar hoort Romeinen 7 thuis in onze ervaring?

Wij moeten eerst eens nagaan waar dit hoofdstuk thuishoort. Op welke periode in ons leven en in onze ervaring is het van toepassing? Is het de ervaring van iemand in wie de Heilige Geest nog niet heeft kunnen werken, of is het iemand die geestelijk levend is gemaakt? Wij geloven het laatste, en hebben daar meer dan één reden voor. Ten eerste, de brief werd aan gelovigen geschreven. Onder hen waren Joodse christenen die nog niet helemaal vrij waren van de wet. Zij waren geestelijk onzeker en onrustig, hun ervaring van elke dag was er één van vallen en opstaan en nog eens vallen en opstaan, tot zij tenslotte wanhoopten aan de overwinning. Zij moesten nog ontdekken wat het betekent: ‘in Christus Jezus’ te zijn. Zij leefden niet in de vrijheid, omdat zij de dood en de opstanding van Christus niet echt begrepen hadden; namelijk, dat Hij niet alleen voor hen was gestorven en opgewekt, maar ook in hun plaats, dus dat zijzelf in Hem gestorven en opgewekt waren. Ten tweede: nadat Paulus in Rom 6 had uitgelegd wat éénwording met Christus zeggen wil, toont hij aan dat het gevolg daarvan een scheiding is tussen het vlees en de geest in het leven van de christen, en dat het noodzakelijk is in ‘de Geest te wandelen’. Wie dit niet doet komt in Rom 7 terecht. En dit was menig christen, zelfs in nieuwtestamentische tijden overkomen, zoals wij in 1Korinthiërs en in Galaten kunnen lezen. Vandaar dat het overgrote deel van het Nieuwe Testament daarover gaat.

Als we geestelijk ontwaken

Ten derde (en dit is nogal een sterk argument) zegt Paulus jaren later, dat zijn positie voordat hij wedergeboren werd ‘naar de gerechtigheid der wet onberispelijk’ was (zie Fi.l 3). En in Rom. 7 zegt hij, dat de wet hem te machtig was, zij sloeg hem, zij doodde hem; hij kon er niet tegenop. Onder haar last riep hij uit: ‘Ik ellendig mens’, en niet: ‘onberispelijk’. Dan moet er iets gebeurd zijn wat zijn gemoedsrust verstoord had, en een burgeroorlog in zijn binnenste had doe uitbreken. Voor zijn wedergeboorte verstopte zijn geweten zich achter het houden van de wet. Een strenge wetsbetrachting met haar uitwendige vormen en riten maakte dat zijn geweten hem voor de gek hield, door te zeggen: vrede, vrede, terwijl er geen vrede was. Maar toen hij geestelijk was ontwaakt, kon dit niet langer zo blijven. Dan kan het geweten dit bedrog niet langer volhouden en hoewel de ziel nog wel wat flirten kan met de zonde, de geest, die wakker is geworden en tot leven gewekt, haat en verafschuwt wat de ziel doet en gaat zonde zónde noemen! In plaats van de ceremoniële wet te gebruiken als een tegengewicht tegen de morele wet, ontdekt hij dat de laatste de belangrijkste is, en dat ‘gehoorzamen beter is dan slachtoffers en luisteren dan het vette der rammen’ (1 Sam. 15:22).

Twee verschrikkelijke dingen zijn mogelijk: Romeinen 7 of Antinomianisme

Tenzij wij de betekenis en de waarde van de dood en de opstanding van Christus kennen en daarin door het geloof met Hem verenigd zijn, zullen er moeilijkheden komen. Of er zal een toestand ontstaan, zoals die in Rom. 7 beschreven wordt, een toestand van strijd, verlangen naar overwinning en toch nederlaag, van angst het geloof in Christus te zullen verliezen en tegelijkertijd diepe teleurstelling over het leven als christen. Zo worden wij steeds neerslachtiger en tenslotte wanhopig. Of dat verschrikkelijke kwaad dat ons geweten toeschroeit en onze geest doodt, het zogenaamde antinomianisme zal vat op ons krijgen. Het is misschien wel goed u te vertellen wat die leer inhoudt.

Het woord betekent: anti = tegen en nomos = wet. Die term werd voor het eerst gebruikt door Luther, om de volgelingen van Johannes Agricola aan te duiden, die beweerden dat de morele wet als zodanig niet bindend was voor christenen.

Maar deze gedachte bestond lang voor Luthers tijd en lang voordat deze naam er aan gegeven werd. Vanaf de vroegste christelijke tijden zijn er mensen geweest die ontkenden dat de wet nog zin had of bindend was, nu het tijdperk van het Evangelie aangebroken was. Uit verschillend passages in het Nieuwe Testament zouden wij kunnen opmaken dat deze gedachte zelfs al post had gevat toen de apostelen nog leefden. Bv. Rom. 3:8,31; 6:1; Efez. 5:6; 2 Petr. 2:18,19.

In die gedeelten waarschuwen de apostelen hun bekeerlingen namelijk tegen verdraaiing van wat zij hun geleerd hadden, als excuus voor losbandigheid. In het hart van deze leer schuilt een foutieve opvatting van de rechtvaardiging door het geloof. Er zijn er zelfs geweest die leerden dat, omdat zij geestelijk waren, hun natuur niet meer verdorven kon worden, hoe zij zich moreel ook gedroegen; of dat iemand die uitverkoren was niet zondigde, zelfs als hij slechte dingen deed. En al zou niemand opzettelijk zo’n leer voorstaan, dan kan het principe toch doorwerken. De rechtvaardiging door het geloof, volmaakt zijn in Christus: éénmaal genade is altijd genade en zulke opvattingen, kunnen - hoe vreemd het ook klinkt - als ze uit de verkeerde hoek komen, een hard en wettisch christendom voortbrengen en uitlopen op positief slechte of op twijfelachtige dingen, die niet overeenstemmen met een leven uit de genade van Christus.

Twee leerstellingen over de heiligmaking

Men kan twee opvattingen over de heiligmaking tegenkomen, die lijnrecht tegenover elkaar staan en toch beide op de bijbel gegrond worden. De ene is dat onze heiligmaking in Christus volmaakt is. Wanneer wij Hem hebben aanvaard als onze heiligmaking, dan hoeven wij alleen maar te vertrouwen dat Hij voldoet aan alle eisen die God aan ons stelt. Wij zelf zijn niet heilig en het zou in strijd zijn met het geloof en van ongezonde introspectie getuigen als wij teveel bezig zijn met persoonlijke heiligheid. Wij moeten geloven dat Zijn kruis iets heeft tot stand gebracht dat geldig is in het oog van God, ondanks de toestand waarin wij ons bevinden. ‘Zien op Jezus’, de geloofshouding, is de enige weg om vrij te zijn van ongerustheid of wanhoop. Wij aarzelen niet om te zeggen dat dit een verward en onzeker standpunt is. Enige heerlijke feiten worden gebruikt om andere, even heerlijke feiten te verbergen. Mensen die er zo over denken moeten voortdurend op hun hoede zijn dat hun verdedigingslinie niet doorbroken wordt. Zij moeten er altijd op letten of hun stellingen intact zijn. En wanneer zij in zonde vallen met de daaruit voortvloeiende moeilijkheden, of wanneer zij horen van een andere, begerenswaardiger opvatting en van mensen die daaruit leven, dan weten zij daar geen raad mee. Zij menen geen ander standpunt te kunnen innemen, uit vrees in het andere uiterste te zullen vervallen en daarom moeten zij zich wel verschansen in iets wat niet geheel voldoet.

De andere opvatting is dat heiligmaking het uitroeien, reinigen en vernietigen van alle zonde is, zodat iemand die geheiligd is niet zondigt en niet kan zondigen; met de zondige natuur is volledig afgerekend. Voor hen die hiervan uitgaan is de heiligmaking een eenmalige gebeurtenis, de ervaring van een ogenblik, net als de wedergeboorte; en zo moet het dan ook in het geloof aanvaard worden. Ook hier is weer sprake van een vermenging, die al veel gelovigen in verwarring en tot wanhoop heeft gebracht.

Wij zeiden reeds dat beide opvattingen op de bijbel worden gegrond en op het eerste gezicht schijnt dat mogelijk te zijn.

De gedeelten die wij lazen uit 1 Johannes zijn ogenschijnlijk met elkaar in tegenspraak:

‘Indien wij zeggen, dat wij geen zonde hebben misleiden wij onszelf en de waarheid is in ons niet’. ‘Wie de zonde doet is uit de duivel’.

‘Een ieder die zondigt heeft Hem niet gezien en heeft Hem niet gekend’. ‘Ieder die in Hem blijft zondigt niet’. ‘Een ieder die uit God geboren is, doet geen zonde: ... hij kan niet zondigen’.

Wij moeten al deze woorden zien als gericht tot christenen. Het bewijs hiervoor is wel 1 Joh.1:7:

‘Indien wij in het licht wandelen, reinigt het bloed van Jezus zijn Zoon ons van alle zonde’ (Grieks: blijft voortdurend reinigen).

Dit is dus het standpunt: Een kind van God moet in het licht wandelen, zijn zonden belijden, zijn zondige neigingen erkennen en als hij dat doet, blijft het bloed hem reinigen. Maar er staat tevens: ‘Wie de zonde doet is uit de duivel’, en ook: ‘Een ieder die uit God geboren is doet geen zonde ... hij kan niet zondigen’.

De gewone manier om uit dit schijnbare dilemma te komen is om de vertaling te corrigeren en dat helpt wel, maar een afdoende oplossing brengt het niet.

Laten wij het eens proberen en deze verzen dus nauwkeuriger vertalen.

1 Joh. 2:29: ‘Ieder die de rechtvaardigheid beoefent is uit Hem geboren’.

1 Joh. 3:4: ‘Ieder die de zonde beoefent, beoefent ook de wetteloosheid’.

1 Joh. 3:6: ‘Ieder die in Hem blijft dwaalt niet van het goede pad af’; of: ‘Ieder die in Hem blijft mist het doel niet’.

1 Joh. 3:7: ‘Wie de rechtvaardigheid beoefent is rechtvaardig’.

1 Joh. 3:9: ‘Een ieder die uit God geboren is beoefent de zonde niet (of: mist het doel niet), omdat het zaad Gods in hem blijft en hij de zonde niet beoefenen kan (zedelijke misstap)’.

De eigenlijke betekenis van de Griekse woorden te kennen maakt de zaak wel duidelijker en dat ligt hoofdzakelijk aan het woord ‘beoefenen’, wat zowel een gewone gang van zaken, als een regelmatig gedrag betekent.

De ware sleutel tot de heiligmaking

Maar hiermee hebben wij de oplossing nog niet gevonden. Daarom zouden wij willen opmerken dat de sleutel tot de heiligmaking het verschil tussen de ziel en de geest is. Wij hebben gezegd dat wat er bij de wedergeboorte begint in de heiligmaking wordt voortgezet. De verzoening met God brengt een heiligmakende kracht met zich mee. De wedergeboren geest kent niet alleen een nieuw verlangen naar God maar strekt zich ook uit naar heiligheid. Wanneer de geest vernieuwd wordt en levend gemaakt, gebeurt er iets. De geest van de mens is het beeld en de gelijkenis van God, die immers geest is. De geest is dood geweest - dat wil zeggen: hij was afgesneden van zijn leven in God, en functioneerde niet langer zoals God dat wilde. Dan vernieuwt de Heilige Geest hem uit kracht van de verzoeking, door hem te reinigen en levend te maken. Maar daarna geeft Hij hem ook goddelijk leven, eeuwig leven in Christus. Zo maakt Hij hem deelgenoot van de goddelijke natuur en geeft hem gemeenschap met God.

Wanneer dat is gebeurd is de geest dat zaad, of heeft de geest dat zaad van God, waarvan de apostel zegt dat het ‘niet kan zondigen’. Deze nieuwe innerlijke mens kan niet regelmatig blijven zondigen. De moeilijkheid van veel mensen is dat er twee naturen of twee bronnen zijn in het leven van een gelovige. De ene brengt zoet water voort en de andere bitter water, en de bijbel zegt dat één en dezelfde bron dat niet doen kan. ‘Kan een Ethiopiër zijn huid veranderen - of een panter zijn vlekken?’ (Jer. 13:23). Dan moeten er TWEE bronnen zijn. De ziel, de bron van het natuurlijke leven is vergiftigd en onrein. Altijd geneigd tot het kwade, net als het vlees. De ziel moet voortdurend in bedwang gehouden en tenslotte gered worden (Hebr. 10:39 en 1 Petr. 1:8,9).

De vernieuwde geest wil graag het goede doen, hij is naar boven gericht. Het leven dat in hem is wordt aangetrokken door God, de bron van dat leven. Hij veroordeelt alles wat het vlees wil doen. Hij wil, bekrachtigd door de Heilige Geest, die in hem woont, de hele mens op God richten. Zijn nieuwe natuur is goddelijk, hoewel hij niet de goddelijke Persoon wordt. Hier, in de geest is: ‘een nieuwe schepping’ (2 Kor. 5:17), die ‘wordt vernieuwd ... naar het beeld van zijn Schepper’ (Kol. 3:10).

Dit alles is een diepere werkelijkheid dan het leven en de bewegingen van de ziel en gaat voortdurend tegen ons eigen natuurlijke leven in. Er zijn verschillende stadia in ons geestelijk leven; bij de een komt dat om verschillende redenen duidelijker naar voren dan bij de ander. Het eerste stadium kan er een zijn van een geweldige, overstromende vreugde, en een heerlijk gevoel van bevrijding. Dan worden er vaak veel te sterke dingen gezegd over een totale bevrijding en een volledige overwinning. Dikwijls geeft de Heilige Geest ons aan het begin een voorsmaak, een onderpand, van wat uiteindelijk volgen zal. Hij is zelf dat onderpand en zijn komst in de menselijke geest is een feestelijke gebeurtenis, die met heerlijkheid gepaard gaat. Daarna kan er, en dat gebeurt dikwijls, een periode volgen die gekenmerkt wordt door innerlijke strijd. Het kan veel lijken op de ervaring van Rom. 7. Dit zal onder Gods hand leiden tot verschillende dingen; in de eerste plaats tot een diepere kennis van wat het betekent één te zijn met Christus, zoals in Rom 6. Gelukkig hij of zij, die vanaf het begin heeft mogen leren.

Heiligmaking gaat samen met onze geestelijke opvoeding

Dit is duidelijk te lezen in Hebr. 12:1-13. Wanneer de geest pas levend gemaakt is kan hij zich eerst nauwelijks uiten en heeft hij zeker nog geen overwicht over de ziel en het lichaam. De heiligmaking wordt echter gekenmerkt door de groei van de geest. Deze begint zich te laten gelden en grenzen te stellen aan het leven van de ziel en van het lichaam. Dan moeten die beide zich onderwerpen en God gehoorzamen. Hoe verder de heiligmaking vordert, des te duidelijker is het geestelijk inzicht, de geestelijke kracht en het geestelijk leven, totdat eindelijk de volwassenheid bereikt wordt, bij ‘het openbaar worden der zonen Gods’ (Rom. 8:19,29). Deze opvoeding en heiligmaking is de uitkomst van een wandel ‘niet naar het vlees, maar naar de Geest’. Zo’n wandel laat het vleselijke, de onmondigheid achter zich, zoals 1 Kor. 3 ons laat zien. In een levensloop als deze doet zich meermalen een crisis voor, waarbij wij bepaalde ingrijpende dingen meemaken. Maar zo’n crisis is nooit het doel: de uitkomst van elke crisis moet een grotere mate van volheid zijn.

Het is helemaal fout om alles in ons leven terug te voeren op één crisis of één ervaring van jaren geleden en daar tevreden mee te zijn.

Dus het verschil tussen de ziel en de geest is de sleutel tot de heiligmaking. Heiligmaking is immers niet negatief, zoals onschuld, maar positief, omdat zij samengaat met geestelijk inzicht en geestelijke verantwoordelijkheid. Zoonschap, dat hetzelfde betekent als heiligmaking (zie Rom. 8) is een zaak van geestelijke en zedelijke verantwoordelijkheid in Gods huis. Wij worden geboren als ‘kinderen’; wij worden aangenomen als ‘zonen’. Adopteren, aannemen is in het Nieuwe Testament niet een buitenstaander in het gezin opnemen, maar het meerderjarig worden van een lid van het gezin, dus van iemand die in het gezin geboren is. Bij die gelegenheid stelt zijn vader hem verantwoordelijk als lid van dat gezin en geeft hem bepaalde ‘rechten’. Rom. 7 gaat over de veroordeling door de wet. De grote vraag is: hoe kunnen wij bevrijd worden van de dood die zo reëel, zo verschrikkelijk en ondraaglijk geworden is, omdat wij geestelijk ontwaakt zijn. Rom 6 laat ons zien dat die bevrijding van de dood en het oordeel plaats vindt door de éénwording met Christus in zijn dood en opstanding. En Rom 8 brengt de wet over van de buitenkant, waar zij ons als een verplichting werd opgelegd, naar de binnenkant, als een kracht die ons geschonken wordt. Zo wordt - in onze GEEST - het nieuwe verbond geschreven door de Geest van de levende God (zie 2 Kor. 3 en 4).

Het wordt ons duidelijker als wij zien waar Paulus aan dacht, toen hij Rom. 7 schreef. Hij dacht aan de gladiatoren in de arena. De brief was immers aan de Romeinen gericht en er worden dan ook beelden in gebruikt uit het leven in Rome. Wanneer de gladiator die gewonnen had het teken van de scheidsrechter kreeg dat betekende: doden, dan was hij daarna verplicht het dode lichaam van zijn slachtoffer de arena rond te slepen, onder het applaus van de toehoorders. Dat was een afschuwelijke opdracht en wie dat doen moest wilde zo gauw mogelijk de uitgang bereiken. Paulus hoorde zo iemand als het ware bij zichzelf zeggen: ‘Ik, ellendig mens! Wie zal mij verlossen van dit dode lichaam?’, en dan als hij een uitgang ziet, roepen: ‘Goddank, daar kan ik door!’ Dit bracht hij over op de christelijke waarheid en de ‘uitgang’ voor de ‘ellendige mens’ is ‘door onze Heer Jezus Christus’. Hij had in Rom. 6 al helemaal uitgelegd dat het door Zijn dood, door Zijn begrafenis en opstanding was. Daarom moet de dood van Christus waar gemaakt worden in het leven van de gelovige door de Heilige Geest, door een welbewuste éénwording met Hem in het geloof. Dan wordt de opstanding van Christus ook waar als een altijd aanwezige, sterke, bevrijdende kracht: de kracht, waarmee hij die gelooft door de Geest de werken van het vlees doodt.